علی دایی؛ از آغوش الهی، تا لابی کردن با خدا

مربی جدید تیم ملی و بیم و امیدهای منتقدان

 از آغوش الهی، تا لابی کردن با خدا

 بابک بختیاری- «علی داییِ» امروز، با آن بازیکن مغروری که بازوبند کاپیتانی را بر بازو می بست، خیلی فرق دارد. اشتباه نشود؛ آن غرور و انگیزهء جنگ تا پای مرگ، هنوز سر جایش است. منظور در نگاه، حرف ها و جایگاه تازه این شهریارِ برد طلب است. اگر شش سال پیش، او در واکنش به مصاحبهء «علی کریمی» که گفته بود: «خدا دایی را بغل کرده» برآشفته می شد و «مارادونای آسیا» را به کفر گویی متهم می کرد، حالا خودش از «لابی با خدا» صحبت می کند و نشستنش بر مسند سرمربیگری تیم ملی فوتبال ایران را نتیجه عنایت ویژه خداوند می داند.

اما آیا این مشیت الهی به موفقیت تیم ملی منجر خواهد شد، یا تنها شکست و آموختن «یک درس تلخ دیگر» نتیجهء این تقدیر است؟ وقتی نام این بازیکن سابق و مربی یک شبه از قوطی فدراسیون فوتبال بیرون آمد، همهء ناظران بی طرف - با وجود تایید توانایی های دایی- نتوانستند نگرانی خود را هم پنهان کنند. این گزینه، درست نقطهء مقابل سایر انتخاب هایی بود که همگی شرایط نظرگیر و بهتری نسبت به دایی داشتند و فدراسیون می توانست با دست نزدن به این حرکت شبه انتحاری، جدا از راحت کردن خیال جامعه ورزش کشور، تماشاگران را هم با تیم ملی آشتی بدهد (مدت هاست بازی های ملی به دلیل عدم استقبال تماشاگران به سردی و بی هیجان برگزار می شود).

اگر تصمیم بر استفاده از مربی خارجی بود و مثلاً واقعاً «خاویر کلمنته» به ایران نمی آمد، آیا مربی دیگری در این دنیای بزرگ نبود که بخواهد هدایت یک قدرت آسیایی را در دست بگیرد؟ مربی خوب خارجی برای تیم ملی ایران پیدا نمی شد؟ این مسخره ترین حرفی است که آقایان بخواهند با آن ناتوانی های خود را پنهان کنند.

و بعد که بحث زمان و نزدیکی مسابقات مقدماتی جام جهانی مطرح شد و مربیان وطنی مورد بررسی قرار گرفتند؛ نمایشی تازه به پا شد و باور کنید «دیوید کاپرفید» هم نمی توانست مثل ایشان شعبده کند!

راستی، این چه انتخابی بود؟ اول معقول ترین گزینه های داخلی برای سرمربیگری کاندید شدند و حتی یک روز مانده به پایان این شوی طولانی، اعلام شد «افشین قطبی» برگزیده شده است. «افشین کامپیوتر»، آنالیزور سابق تیم های باشگاهی و تیم های ملی آمریکا و کره جنوبی؛ کسی که درست نقطهء مقابل انتخاب نهایی فدراسیون یعنی علی دایی بود که نه سابقه درست مربیگری دارد و نه در همین یک سال هدایت سایپا نتیجه درخشانی ثبت کرده است. کافی است نگاهی به جایگاه تیم نارنجی کرج در جدول لیگ امسال بیندازیم، و یادمان بیایید پارسال سایپا چطور از بفرما زدن رقبا استفاده کرد، امتیازات نیم فصل اول (که می گویند نتیجه کار «شفر» آلمانی بود تا کس دیگر) چقدر به داد این تیم رسید و نهایتاً آن شانس طلایی که علی کریمی می گفت، چطور تیم دایی را قهرمان کرد.

گزینهء دیگر «امیر قلعه نویی» بود. کسی که مدعی است هنگام فعالیت در تیم ملی، فرصت لازم به او داده نشد و از طرف دیگر وضعیت بحرانی فوتبال ایران روی کارش تاثیر گذاشت؛ ولی با این وجود توانست نتایج نسبتاً خوبی به دست بیاورد. همینطور در باشگاه استقلال، امیرخان نه تنها آبی های پایتخت را قهرمان لیگ کرد بلکه تیم جوانی ساخت که می گویند - حتی حالا- هرچه استقلال دارد از آن دوران و انقلاب قلعه نویی در تیم دارد.

علی دایی - که مدعی است از مسئولان سایپا که «پسرخاله اش نیستند» حتی یک قران هم نگرفته!- هرگز از لحاظ فردی کم نیاورده است و موفق شده در یک ورزش گروهی، همیشه نفر اول باشد. او تمام رکوردهای دم دستش را زده و صاحب عناوین مختلفی است که فقط و فقط با نام او شناخته می شوند. در مقابل، دریغ از یک قهرمانی واقعی در فوتبال. او با کدام تیم، شاخ کدام غول را شکسته؟ کدام کاپ را برای ما به ارمغان آورده که از قرار گرفتن او در راس کادر فنی تیم ملی نگران نباشیم؟ او می گوید که با خدا لابی کرده و موفق شده است؛ اما آیا این برای موفقیت تیم ملی ایران کافی ست؟

از سوی دیگر نمی شود نادیده گرفت که این اردبیلی خودساخته گرچه هیچوقت در هیچ تیم باشگاهی (از پرسپولیس بزرگ ترین تیم ایران گرفته تا قدرت جهانی و عظیمی چون بایرن مونیخ) موفق نبوده، اما در رده ملی همواره یک فوق ستاره بوده است. چند روز دیگر، با انجام دومین بازی ایران در رقابت های ماراتن گونهء انتخابی جام جهانی 2010 آفریقای جنوبی؛ خواهیم فهمید که آیا علی دایی مثل دوران بازیگری اش در تیم ملی موفق خواهد بود، یا باز تماشای بازی های ملی سوهانی خواهد بود بر اعصاب هواداران و نام هایی چون «ویرا»، قطبی و حتی «برانکو ایوانکویچ» را فریاد خواهیم کرد؟