آخه پس اسم بچمون رو چی بذاریم؟
غضنفر بیاد پای تخته!
لم داده بودم و با چشمای نیمه باز به بالا و پایین رفتنای بی وقفه و خستگی ناپذیر پسر جان از روی مبل نیگا می کردم. یاد موقعی افتادم که چقد برای پیدا کردن اسمش کتابا رو زیر و رو کرده بودیم. الان یه جوری شده که همه بچه ها (یا اقلا اکثرشون ) اسمایی دارن تو یه وزن و سیلاب و معانی و خانواده و ریشه و اینا.... آرمیتا ، سها ، رادوین ، آرتین ، بنیامین ، مانی ، شایان ، رایا ، سامان ، نیکا ، آرتا ، کمند ، طنین،. . . یا چنتا اسم دیگه که الان یادم نمیاد. اصلا گاهی قاطی می کنم.
نامگذاریم یه جور مده. مثل لباس و کفش. مثل مدل مو و ریش و سیبیل. از اول هم دنبال مد زمانه بوده. قبل ما تا بخوای شهناز و فرحناز و سوسن و ثریا بودن. دوره ما که اکثرا اسمای علی و حسین و مهدی و عباس و محمد. بعد یه کم که گذشت کوروش و داریوش و خشایار شهرام. انقلاب که شد اسامی صدر اسلامی سمیه و میثم و روح الله و عمار و حالام که اسمای با ریشه ایرانی که در ضمن کمیاب و ترجیحا نایاب باشه.
به این فکر می کردم که اسمام تاریخ مصرف دارن. یه دوره ای اسمی شیکه و دوره بعدی روت نمیشه بذاری رو بچت. کی الان اسم بچشو جرات می کنه بذاره غضفر؟!!
