یادی از محمد نوری؛ صدای خاطره‌ی مردم ایران
«جان مریم چشماتو وا کن...»
محمد نوری - چهره‌ی ماندگار عرصه‌ی موسیقی ایران - در حالی از دنیا رفت كه طنین صدایش همواره در خاطره‌ها خواهد ماند.
به گزارش خبرنگار موسیقی خبرگزاری دانشجویان ایران (ایسنا)، محمد نوری مدتی در بیمارستان جم بستری شده بود؛ اما روز 24 تیرماه مرخص شد تا در منزلش استراحت كند و دوباره چند روز پیش در این بیمارستان بستری شد و شامگاه گذشته (شنبه، نهم مردادماه) در سن 81سالگی همان‌جا از دنیا رفت.
پیكر چهره‌ی ماندگار آواز ایران فردا (دوشنبه، 11 مردادماه) ساعت 9:30 از مقابل تالار وحدت تشییع و در قطعه‌ی هنرمندان بهشت زهرا (س) به خاك سپرده می‌شود.
محمد نوری به سال 1308 خورشیدی در تهران متولد شد و پس از پایان تحصیلات ابتدایی و متوسطه در رشته‌ی زبان و ادبیات انگلیسی از دانشگاه تهران فارغ‌التحصیل شد. او علاوه بر فعالیت در عرصه موسیقی، چند كتاب را هم ترجمه كرد كه از جمله رمان «درخت شیطان» نوشته ایرزی كازنیسكی است.
نوری ابتدا در هنرستان تئاتر نزد اسماعیل خان مهرتاش مدت سه سال آواز ایرانی را به‌طور سینه به سینه آموخت. سپس به هنرستان عالی موسیقی رفت و زیر نظر استادان مصطفی كمال پورتراب و مهندس سیروس شهردار سلفژ و نت و پیانو را فراگرفت و پس از آن به كلاس اِولین باغچه‌بان - دیگر استاد هنرستان عالی موسیقی - رفت كه مكتب وسعت صدای خود را پیدا كند.
محمد نوری آثاری را همچون: «ای ایران»، «سفرهای دور»، «آواز سرزمین خورشید»، «مریم جان»، «عروسی»، «چشمان آبی و دریا»، «انتظار»، «لانه متروك»، «باران‌ها»، «ترانه‌های چوپان»، «سرزمین گیلان»، «شالیزار»، «ای به خفته دل»، «توبیو»، «نشونشو»، «لالایی شیرازی» و «آواز سرزمین خورشید» از خود به جا گذاشته است.
پی‌نوشت: در نگارش این مطلب از جلد پنجم كتاب «مردان موسیقی سنتی و نوین ایران» تألیف حبیب‌الله نصیرفر استفاده شده است.
