درد دل یک تحصیلکرده با خوانندگان وبلاگ

این شعر رو یکی از خوانندگان وبلاگم فرستاده و خواسته براتون پستش کنم.  

 

 

"در ایامی که صاف و ساده بودم"                                       به فکر درس و مشق افتاده بودم

همیشه جــــزوه ای انــدر بَرَم بود                                         سرم لای کتــــــــاب و دفترم بود

همـــــــه درها به رویم بسته بودم                                         ز خرخــــوانی شدیداً خسته بودم

ز خواب و از خوراک افتاده بودم                                         بـــــه بَربَچ پاســــخ رد داده بودم

خـــــریٌت کرده بودم بیش در بیش                                         پراندم از خــودم بیگانه و خویش

بــه عشقم اس ام اس دیگر نــدادم                                       جگــرخون می شوم افتد چو یادم

نمــــودم دَس بسر،عشق نهــــــانم                                        دلیـــــــــــــل این حماقـت را ندانم

موبایلـــــــــــم را همیشه آف کردم                                       حسابی خر شدم من گــــاف کردم

زدم بر کـــــــــامپیوتر چهار تکبیر                                       نمـــــــودم قهر با آهنگ و تصویر

نکــــــردم رایت آهنگ جـــــدیدی                                       شکستم رایتر و دستـگاه وسی دی

ز خود ضبط خَفـَن را دور کــــردم                                       به شدت خویش را سانسور کــردم

ز فکــــــــــرم دور شد لیلا و اندی                                       فراموشــــــــــم بشد آهنگ سندی

ز اینترنــت شدیداً دور گشتـــــــــم                                      چو خود می خواستم  مجبور گشتم

ز وبگـــــــردی نمودم ترک عادت                                      ز بیخوابی بکـــــردم خویش راحت

ز چت کردن نمودم توبه ای سخت                                     خیالــــــم  شد  کمی  آسوده و تخت

بکردم آی دی او را فـــــــــراموش                                     نمــــودم لامپ خود را باز خاموش

نکـــــردم هیچ ایمیلی دگـــــــر باز                                     خریٌت را نکـــــــردم باز آغــــــــاز

کشـــــــــاکش بود در اعماق جانـم                                     کسی  آگـــــــه  نمی شد  از نهانـــم

خـــــلاصه خویش را محدود کردم                                     ره ابلیس را  مســـــــدود کــــــــردم

سر ساعت به پـــــای کــــــار بودم                                    ز صبح تــــــــا نیمه شب بیدار بودم

نمـــــــــــودم در شگفت افراد خانه                                    ندادم  دست خویشــــانم بهـــــــــانه

دگـــــــر بهر غذا کی داد کـــــــردم                                      برای شــــام کی فریـــــــــاد کــردم

هرآنچه مــــــادرم می پخت خوردم                                    دگـــــــر من آبـــــــــرویش را نبردم

همــــــــــــه گفتند بَه بَه چه جوانی                                    خـــــــــدا قسمت کنــــــد در زندگانی

خوشـــــــــا بر حال شخص مادر او                                  زده این بچٌه تـــــاجی بر ســـــــــر او

چگــــــــونه یکشبه این گونه گشته                                 چـــــــــه بـــوده اینچنین وارونه گشته

همه اندر شگـفت از کـــــــــار ایٌـام                                  چگــــــونه  گشته  اسب سرکشی رام

خلاصه کار مـــــا  درس و دعا بود                                  به تست و نکته فکــــــــــرم مبتلا بود

نمــــــــودم دوره هر درسی فراوان                                 خـــــــــریدم  جزوه از آینده ســــــازان

شدم درتست، حــاذق چون قلم چی                                   شدم  دکتر پس  از آن نسخــــه پیچی

چو تــــــابستان شد و هنگام کنــکور                                هــزاران بـــــــــــــار  رفتم تا لب گور

ولی ما امتحــــــــــان را خوب دادیم                                  به خود مــــــــــا وعدۀ مطلــوب دادیم

پذیرفتــــــــــه شدم در رشته ای ناب                                 نمی دیــــــدم چنین چیزی بجز خـواب

درآمـــد اسم من در روزنـــــــــــامه                                 زدند عکس مــــــــــــــرا در هفته نامه

درآوردم ســـــــــــری در بین سرها                                 به رویــــم بـــــــــاز شد آن بسته درها

بگفتــــــــــــــا دختر همسایه تبریک                                 به من تقـــــدیم شد یک هدیــــۀ شیک

پـــــــدر برمن بگفتــــــــــــــا آفرینا                                  نمـــــــودی رو سفیـــــــــــــــدم نازنینا

دگـــــــــر مادر نگو با شور و شادی                                بگفتــــــــا پاسخم را خــــــــــوب دادی

به پــــــا بنمود جشن بـــــا شکوهی                                 ز دوش خویشتن برداشت کــــــــــوهی

شـــــــدم وارد به دانشگـــــاه تهران                                نمودم سعی و کوشش ها فـــــــــراوان

گــــــــرفتم مدرکـــی با نمـــرۀ خوب                                 خریدم بهر آن یک قــــــــــاب مرغوب

نمودم قاب یعنی مــــــــــــــا فلانیم                                    مهندس گشته ایــــم و  شادمــــــــانیم

به کـــــــــــار خویشتن مغرور بودم                                 ز ژرفـــــای حقــــــــــــــایق دور بودم

چو بگذشت زین قضایا چند مـــاهی                                 ز دانشگــــــاه بگرفتم گـــــــــــــــواهی

شدم مشمول و دیدم چاره ای نیست                                در این دنیاچومن بیچـــــــاره ای نیست

شدم سربـــــــاز و گشتم من نظامی                                 شدم  مــــــــــامور بخش انتظـــــــــامی

شدم افسر ولی تـــــــاجی نه برسر                                  شدم عـــــــــــــاشق ولی یاری نه دربر

بمـــــــا بگذشت بیهوده دوسالــــــی                                 پز  عـــــــالی ولی با جیب خـــــــــــالی

گرفتـــم کارت در پایــــــــان خــدمت                                 شدم راحـــت از آن زنـــــــــــدان نکبت

سپس در جستجــــــوی کـــــار بودم                                  چو خیـــــل دوستـــــان بیکـــــــار بودم

بهر جـــــــــایی که شد، گشتم روانه                                   بــــــه شرکت یا محــــل کــــــــــارخانه

هـــــــــــزاران وعده و پیمان شنیدم                                    ولـــــــــی از آن همـــــــه خیری ندیدم

نه مـــــن وابسته بودم بر نهــــــادی                                  نه شرکت کـــــــــرده بودم در جهـــادی

خلاصه هرچـــه من سگدو زدم بیش                                 نبردم کــــــــــــــاری آخـر بـــاز از پیش

در این اوضـــــــاع و احوال پریشان                                  بدیدم من یکـــی از قــــــوم و خویشان

که بــود او آشنا با کـــــــــــــار بازار                                   شگـــــرد اصلیش قاچــــاق سیگــــــار

به من گفتـــــا چرا بیکـــــــار هستی                                  چـــــرا چون  دیگران سربـــــار هستی

بیا اینجـــــــــــــا به نزد دوستان باش                                    نخواهــــــم  کـــــــرد اسرار تورا فاش

بـــداد آن خویش گوشی را به  دستم                                   ز تحصیـــــــلات طرفی مـــــــن نبستم

بدیدم مــــــایه در بــــــــــــازار باشد                                   فقط ابلــــــــه به فکــــــــــــر کار باشد

پشیمــــــان گشته ام از کردۀ خویش                                  نبرده  علــــــم کــــــــار بـــنده را پیش

ز کـــــــار خویشتن من شرمســـارم                                  نمــــودم شعـــــــــــر ایـــرج را شعارم

بگویم بـــــــــــــــا رها با مدٌ و تشدید                                 "کـه گــُــه خوردم غلط  کردم ببخشید"

ندیــــــــــدم روی خوش در زندگـانی                                  اگـــــر  چـــــه  رفته ایــٌــــام جــــوانی