دخترا یا خوشگلن یا وبلاگ نویس!!

نویسنده: زهرا

* چند تا از این اظهار نظرات پائین رو با ادبیات و جمله بندیهای مختلف شنیدین؟!
- دخترا یا خوشگلن یا دانشجو
- دخترا یا خوشگلن یا وبلاگنویس
- دخترای وبلاگنویس همه شون زشتن
- دخترای وبلاگنویس اینطوری، دخترای وبلاگنویس اونطوری
اصلا تا حالا دقت کردین؟! پای هر پستی، مصاحبه ای، چیزی وقتی عکس اون خانم باشه، بیشتر از اونچه که اون خانوم گفته، توجه همه به عکس معطوف میشه و راجع به عکس اظهار نظر می کنن؟

* گاهی اوقات طوری راجع به دخترای وبلاگنویس اظهار نظر میشه انگار که اونا از کره مریخ اومدن! خوب ماهام بخشی از همین آدماییم دیگه. میتونیم زشت باشیم، زیبا باشیم، کج و کوله باشیم، چلاغ باشیم. خوش هیکل باشیم، چاق باشیم، لاغر باشیم؟! نمیتونیم؟!
واقعا من نمی فهمم معنی این تقسیم بندی و اینطوری قضاوت کردن راجع به ظاهر چیه؟ مگه دخترای وبلاگنویس و یا دانشجو جزء همین جامعه نیستند؟ مگه نمی تونن زشت یا زیبا باشن؟! این اظهار نظرا و تعجب کردنا واسه چیه؟ مگه شما پسرای وبلاگ نویس همه تون خوشگل و خوشتیپین که انتظار دارین دخترا اینطوری باشند؟
اصن چرا تا به دخترا میرسین گیر میدین به ظاهرش؟! چرا هیشکس پستی نمیزنه که راجع به ظاهر و سر و وضع پسرای وبلاگنویس اظهار نظر بکنه؟ (من قول میدم هم لینکش کنم هم Share) :دی
خداییش دیدین پسرای وبلاگنویس چقدر راحت عکساشون رو میذارن؟ (حالا توی وبلاگ یا توئیتر یا هر شبکه دیگه ای) لزوما همه شون خوشگل یا خوشتیپ نیستن. خیلیاشونم فیگورهای عجیب غریب گرفتن که همه به پای باحالی شون میذارن!!! در حالیکه اصلا ما دخترا جرات انتشار عکسامون رو نداریم. مهمترین دلیل اظهار نظرات طویل و یا زیادی خواهد بود که راجع به ظاهر عکسه خواهد شد:دی

* جدای از شوخی، این اجنتاب ناپذیره که وقتی نوشته های کسی رو میخونیم راجع بهش تصوری توی ذهنمون نسازیم. طبیعیه که من وقتی وبلاگی رو میخونم هی پیش خودم فکر میکنم یعنی این چه جور آدمیه؟ چه شکلیه؟ برخورداش توی دنیای واقعی چطوریه؟ ولی دلیل نمیشه همش تصور مثبت فوق افراطی و یا منفی فوق افراطی داشته باشم. از روی وبلاگ یک نفر به هیچ عنوان نمیشه حدس زد که واقعا چطور آدمیه؟ اکثر آدمها برشی از زندگیشون رو نشون میدن که دوست دارند و یا راحتند که بقیه بدونند. بنابراین نمیشه صرفا از روی بخشی که فرد اون رو Public کرده، پی به زندگی و شخصیت حقیقیش برد.
خوب آدما همه شون یه سری نقاط ضعف دارن یه سری نقاط قوت. دلیل نمیشه الان منم به عنوان یه دختر وبلاگنویس بیام یه پست بزنم با این مضمون:
- پسرا یا خوشتیپن یا وبلاگنویس
- پسرا یا باکلاسن یا دانشجو
- چرا پسرای وبلاگ نویس اینقدر بدهیکلن؟!
بعدشم مطمئنا باقی خانومای وبلاگ نویس میان تایید میکنن و اساسی حال همه تونو میگیرن:دی
خوب بعدش که چی؟!

* چرا بای دیفالت فکر می کنین تمامی دخترای وبلاگ نویس حتما باید خوشگل و بی عیب باشن؟! (البته که اینطور هستند:دی) واقعیت اینه که ماها به دلیل محدودیتهایی که داریم، مطمئنا نمیتونیم باهمه آدمها ارتباط برقرار کنیم. صرفا اون طیفی رو که در اختیارمون هستند و میبینیم رو راجع بهشون یه دید اندکی داریم و میتونیم قضاوت کنیم. یکی از این امکانات هم، وبلاگ نویسی هست. شما میتونین نوشته های تعدادی از خانومها رو بخونین و مثلا ببینین چقدر خوب و لطیف نوشتند، یا چقدر از خودشون تعریف کردند، یا چقدر وبلاگشون خوشگله. بعد پیش خودتون تصور می کنین که لابد این حتما الهه زیبایی هست. نه اصلا اینطوری نیست. شما اگه نوشته ها و لحن حدود ۹۹ درصد خانوما رو نگاه کنین خوب همه شون احساساتی و خوب هستند. این مشکل از تصور اغراق آمیز شماست و نه اون خانم:دی اون داره خیلی عادی وبلاگشو مینویسه و خیلی از مواقع حتی نمی فهمه این چیزای عادی (از نظر خودش) که مینوسه ممکنه توجه یکیو جلب کنه و یا باعث بشه یکی یه دید افراطی از اون، پیش خودش بسازه.
باور کنین من گاهی اوقات ایمیلهایی رو میگیرم که یکی بخشی از وبلاگ رو کپی کرده و روش اظهار نظر کرده. بعدش من همش پیش خودم فکر میکنم آخه اونکه یه نوشته عادیه؟ کجاش توجه اینو جلب کرده؟ چیش یعنی مهم بوده؟

* من والا چند تا از خانومای وبلاگنویس رو دیدم. حدودا ۳۰-۴۰ تاشونو قبلا توی یه جمع وبلاگنویسای زنان دیدم بعدشم به طور پراکنده با چندتاشون قرار گذاشتم. بین اینا، هم خوشگل بوده، هم ناخوشگل و هم متوسط.
اگرچه من به طور کلی واقعا مفهوم زشتی و زیبایی رو به صورت مطلق قبول ندارم. همش فکر میکنم نسبیه. بارها شده بین دوستامون میگن فلان دختره چقدر زشته؟ بعد که باهاش ارتباط برقرار کردیم و دیدیم چقدر خوب و مهربونه، همه مون بهش علاقه مند شدیم و جزء دوستای خیلی صمیمی مون شده. از اون طرفم داشتیم خوشگل ها و مانکن هایی که نیم میلی متر اونور تر از دماغشون قابل رویت نبوده و سر کوچکترین چیزی غرورشون بلوا به پا کرده و دوستیمون بهم خورده.

* یه جوابی هم به این پست سراب دخترانه بدیم  تا ناکام از دنیا نریم:دی چون من معتقدم این مسئله سراب و سراب دیدن فقط مختص دخترا نیست. کلا انسان واجد این ویژگی هست. میگن آواز دهل از دور خوش است. یعنی تا زمانی که به شخصی نزدیک نشدی واقعا نمیتونی بشناسیش و این اطمینان رو پیدا کنی که آیا واقعا چیزی رو که سعی داره بهت تلقین کنه” که هست”؟ هست؟ مثلا من اون پست رو به این صورت اصلاح می کنم:
سراب انسانی
انسانها مثل سراب هستند. از دور وقتی اونارو می بینی، فکر می کنی که درست همون چیزی هستند که میخوای. ولی هرچقدر بهشون بیشتر نزدیک می شی اون تصویر کم کم ناپدید میشه!