یلدا و بی کسی

شب یلدا!

شب چله!

شب اول فصل زمستون، بلندترین شب سال، شب اصیل ایرانی!

شب برف، شب سرما، شب شلوغی، شب مهمونی و شب نشینی، شب خرید، شب دور هم جمع شدن فامیل، شب پدربزرگها و مادربزرگها، شب انار، شب هندونه، شب آجیل و شکلات و شیرینی، شب فال و دیوان حافظ، شب خاطره، شب.

فراموش نکنیم همین شبی که واسه خیلی از ماها اینهمه معنی داره و تقریباً یکی از شبهای شادمونه، واسه خیلی ها هیچ تفاوتی با شبهای دیگه که نداره هیچ، تازه ممکنه واسشون بدتر و تلخ تر از شبهای دیگه هم باشه!!!

شبی که ما فقط می خوریم(می بلعیم!؟)و می ریزیم و می پاشیم و از هر دری میگیم و می خندیم، خیلی ها غصه های فراوونی تو دلاشون انبار شده!

یاد مریضها و مریض دارها هم بکنیم

یاد ایتام و نیازمندان

یاد اونایی که یه همچی شبی(و حتی شبهای دیگه هم)رنگ هندونه و انار و آجیل و شکلات و ... رو نمی بینن!

یاد گرفتارها، یاد مقروضین و اونایی که دینی به گردنشونه، یاد اسیران و زندانیان بی گناه

یاد اونایی که هیچکس رو ندارن بهشون سر بزنه(و نه فقط امشب تنهان که همه ی شبهاشون، پره از تنهایی و بی کسی!)

یاد اونایی که گرفتار مصیبت و عزا هستند

یاد اونایی که به هر دلیل از خانواده هاشون دورن

یاد خیلی از اونایی که امشب و دیگر شبها رو تو خانه های سالمندان می گذرونن!

یاد اونایی که پارسال شب یلدا بین ما بودند و امسال دیگه نیستند!

یاد اونایی که دیروز و دیروزها مثل ما(و حتی بهتر و بالاتر از ما)واسه خودشون کسی بودن و امروز چرخ روزگار، زمین گیرشون کرده و تنها!یاد....

دلم خیلی گرفته.اول میخواستم یه جور دیگه از یلدا بنویسم..از خوشی و بلندی و قشنگی و به یاد موندنی بودنش اما با وجود این همه درد و بی کسی مگه میشه نادیده شون گرفت...!!!؟؟؟؟